اشعار

این ماه نخشب است که درتب نشسته است         یا دختر علی که به مرکب نشسته است؟

این گل زباغ کیست که از عطر دامنش         بر خاک تفته لاله و کوکب نشسته است

این بحر بی‌کرانه چه دیده‌ست کاینچنین         از موج خون و خشم، لبالب نشسته است

آیا اسـیـر می بری ای شام تـیـره بخت؟         این سورۀ نساست که درشـب نشسته است

این زن همان زن است که بر خاک درگهش         روح الامین هماره مؤدب نشـستـه است

طوفان خشم فـاطمه می‌پرورد به جــان         امشب اگر چه زمزمه بر لب نشسته است

بار امـانـتی که فـلــک می‌کشد به دوش         بر شانه های زخمی زینب نشسته است

زنجـیـر را بـگـو که مـدارا کــنــد دمی         این ماه نخشب است که در تب نشسته است

کربلا را می ‌سرود این بار، روی نیزه‌ ها            با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ ها

نینوایی شعر او از نای هـفـتاد و دو نی            مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ ها

چوب خشک نی به هفتاد و دو گل آذین شده ست            لاله‌ها را سر به سر بشمار، روی نیزه‌ ها

زخمی داغند این گل‌های پرپر، ای نسیم!            پـای خود آرام‌تر بگـذار روی نیـزه‌ ها

یا بر این نیزار خون امشب متاب ای ماهتاب            یا قـدم آهـسـته ‌تر بـردار روی نیـزه‌ ها

قافله در رجعت سرخ است و جاده فتنه جوش            چـشم میر کاروان، بیدار روی نیزه‌ ها

زنگـیان آئـیـنه می‌بـندند بر نی، یا خـدا            پرده بر می‌دارد از رخسار روی نیزه‌ ها؟

صوت قرآن است این؟ یا با خدا در گفت‌وگوست            رو به رو، بی‌پرده، در انظار روی نیزه‌ها

یاد داری آسمان؟ با اختران، خورشید گفت:            وعدۀ دیدارمان: این بار روی نیزه‌ ها؟!

با برادر گفت زینب: راه دین هـموار شد            گر چه راه توست ناهموار روی نیزه‌ ها

ای دلیل کاروان! لختی بران از کوچه‌ها            بلکه افـتـد سـایـۀ دیـوار روی نـیزه‌ ها

صحنۀ اوج و عروج است و طلوع روشنی            سیر کن سیـر تجـلّی زار روی نیزه‌ ها

چشم ما آئینه آسا غرق حیرت شد چو دید            آن همه خورشید اختربار روی نیزه‌ ها

دلِ سـوزان بُـوَد امـروز گـواه من و تـو           کز ازل دشت بلا، چشم به راه من و تو

من به تو دوخته ام دیده، تو بر من، از نی           یک جهـان راز نهـفـته به نگاه من و تو

اُسـرا بـا من و رأس شـهـدا با تو به نـی           چـشم تـاریـخ نـدیده است سـپاه من و تو

روی تو، مـاهِ من و مـاهِ تـو، عـبّاس، امّا           ابرِخون ساختـه پنهان، رخ ماه من و تو

آیه خـواندن زتو، تـفـسـیـر ز من تا دانند           که به جز گفتن حقّ نیست، گناه من و تو

هر دو نـستـوه چو کـوهـیـم بـرِ سیـل امّا           عـشق، دلگرم شد از سردی آه من و تو

مدّعی خواست که از بیخ کَنـَد ریـشۀ ما            بی خبر زآن که غروب است، پگاه من و تو

آتــشـفــشـان زخــم مـنـم، داغ دیــده ام           خـاکستــرم، بهـار به آتــش کشیده ام

چشم بلا کشیدۀ من خون جگرشده است            از بــاغ ســرخ آیـنـه هـا آه چـیـده ام

قـقـنــوسهای عاطفه را در فــراق تــو           از شـعـلــه شعله های دلم آفــریده ام

از لحظه ای که رفتی و دیگر ندیدمت           من کشتــۀ وداع تو هستم، شهیـده ام

گودال زخم جان به لبـم کرد روی تل           بیتابم از فراز و نــشــیبی که دیده ام

لبـریز بــوســه های لب خـــارها شدم           دنبال اسب نـیــــزه پــیـــاده دویده ام

درجست وجوی عطر تنت ماه میشوی؟           شبها که من نسیم بــیــابان وزیـده ام

"بزمی به پا کـنید خـوارج رسیـده اند"           از این قبیل زخـــم زبان ها شنیده ام

کوهـم که ایـسـتـاده ام و خـم نـمی شوم           شمشیر زخم خورده ولی آب دیده ام

با آرزوی صبـح نـگـاهـت بهـشت من           هرچه مصیبت است به جانم خریده ام